انسان امروز در دو حالت افراط و یا تفریط سرگردان است,و همین افراط و تفریط او را از تعادل دور کرده است, و دلیل رنج بردن دایمی اوست , سرگردان, دایره وار دور خودش میگردد, ولی در این بین حد وسطی وجود دارد که اگر آنرا درک کنیم میتوانیم خودمان را از چرخه رنج نجات دهیم , در واقع راه میانه , کسب فضیلت و نگاه داری فضیلت است, بزرگان و پیامبران در باره راه میانه و یا تعادل ویا میانه روی تعلیمات زیادی را بیان کرده اند ,یکی از راه های تعادل ,ادراک اسما الاهی و غرق شدن در نامهای خدای بزرگ است,مثلا با خودشناسی درست , انسان پی میبرد که در حالت تکبر ویا ذلالت قرار دارد وقتی درد را از طریق خودشناسی پیدا کرد ,استاد او , اورا به طرف مناعت که یکی از نام های خداوند است هدایت میکند, ویا بین جاه طلبی و پستی خواهی ,او را به شرافت خواهی , یا بین مسخرگی و تلخ گویی ,او را به گشاده رویی راهبری میکند تا به تعادل برسد, در واقع بدون خودشناسی و بدون استاد امکان رسیدن به عدالت نیست, درک اسما الاهی راه میانه است ودر تمام کتاب های آسمانی این راه تعادل که سلامتی است را بیان کرده اند, بزرگی می گفت که کتاب آسمانی قرآن آدرس داروی درمان ما را نوشته ,ما با شناخت درد و درک دارو ,می بایست دارو را بخوریم تا سالم شویم, بایستی وارد کتاب آسمانی شویم و تحقیق و تفحس کنیم , بایستی غرق و فنا شویم در معنای کلام الهی ,تا درد مان درمان شود نه اینکه مدام آدرس و دارو را تکرار کنیم ,برای تعادل و میزان و عمل بایستی در کلام الهی فنا شد ,یعنی در معنای نام خداوند زندگی کرد و تجربه کرد و تمام پیامبران این تعلیمات را هر کسی به یک زبانی بیان کرده اند ولی تمام آنها در محور نام خداوند است, بایستی ببینیم که چرا با وجود این همه ختم قرآن که برگزار می کنیم و با این همه که با صدای خوش و صوت خوش که قرآن را تلاوت می کنیم و با خط خوش می نویسم و رنگ آمیزی میکنیم ولی هنوز در افراط و تفریط هستیم و رنجور و سرگردان دو ر خودمان می جرخیم.